Dzisiejsze święto Wszystkich Świętych i jutrzejsze Zaduszki są czasem wspominania tych, którzy odeszli na zawsze.

Te dwa dni skłaniają mnie do myślenia o osobach mi najbliższych, dziadku, który na wiele mi pozwalał, często brał na siebie moje małe przewinienia, pomagał doprowadzić do porządku zalaną przez sierpniowy śmigus dyngus kuchnię, którego kolana były najlepszym siedziskiem i którego wszyscy mogli mi zazdrościć. Tak wiele pamiętam, a przecież miałam niespełna sześć lat, jak nagle odszedł i zostawił po sobie ogromną pustkę. Pustkę, której nikt nie zapełnił, której nikt zapełnić nie mógł.

Wspominam również tych, którzy byli obecni w moim życiu, jak np. Bogusię – koleżankę z podstawówki, którą zabrała podstępna choroba czy znajomego, który nie mógł/nie potrafił znieść trudów codzienności. Myślę o nich ciepło, przywołując radosne wspomnienia, aby móc raz jeszcze, choć przez chwilę, cieszyć się myślą o radosnych momentach z naszego wspólnego życia.

Myślę też o tych, których śmierć upamiętniają krzyże przy drodze, którą codziennie przemierzam. Jedni śpieszyli się do domu, odebrać dzieci z przedszkola, inni gnali do pracy, a jeszcze inni znaleźli się w złym miejscu o złej porze trafiając na nieodpowiedzialnego kierowcę z naprzeciwka.

„Śpieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą”

Są to chwile, które zmuszają mnie do refleksji na temat moje własnego życia, które dzisiaj jest, a jutro… Kto wie?

Myślę o tym, czy wystarczająco wykorzystałam dany mi do tej pory czas, ile słów nie wypowiedziałam, choć powinnam, a ile powiedziałam za dużo.

„Nie bądź pewny że czas masz bo pewność niepewna”

Dni takie, jak ten dzisiejszy pomagają mi uporządkować swoje życie, spojrzeć z boku na priorytety codzienności i raz jeszcze postanowić, aby nie „kochać wciąż za mało i stale za późno”, aby być zawsze tu i teraz, aby żyć, a nie tylko o życiu myśleć.

W tekście wykorzystałam fragmeny wiersza „Śpieszmy się” ks. Jana Twardowskiego.