Za p. Cejrowskim nie przepadam. Nie zgadzam się z jego poglądami i często mam zgoła odmienne od niego zdanie. Ale czy to znaczy, że lepiej byłoby udawać, że on nie istnieje? Lekceważyć to, co robi i jaki świat w swoich programach telewizyjnych, audycjach radiowych czy książkach pokazuje? Czy przejść obojętnie, jeśli tak zachwyciło mnie „Gringo…”? Chyba nic z tego zrobić nie potrafię.

Sięgnęłam więc po kolejną książkę Pana C. i znowu się zachwyciłam. Nie tak, jak „Gringo…”, ale jednak. „Rio Anaconda” jest dużo bardziej prawdziwsza. Nie tak lekka i zabawna. Bardziej poważna, refleksyjna, pozostawiająca czytelnika w zadumie. W zadumie nad życiem i jego przemijaniem. Nad tym, co jest nam dane zobaczyć, przeżyć, doświadczyć, a czego nie zobaczą, nie przeżyją oraz nie doświadczą nasze dzieci i dzieci ich dzieci.

„Rio Anaconda” traktuje nie tylko o przemijaniu, ale także o obawach przed tym, co nieuniknione. Wielokrotnie przewija się w niej wątek dot. utraty tożsamości, zapomnienia o tradycjach i kulturze oraz bezpardonowego wdzierania się w puszczę amazońską „białych ludzi”/cywilizacji. Zresztą sama książka została wydana dopiero po ośmiu latach od powrotu Pana C. z wyprawy. Dlaczego? O tym w epilogu.

Książkę przeczytałam niemal jednym tchem. Do wielu fragmentów wracałam parokrotnie. Cofałam się o kilka stron i czytałam je ponownie, aby zrozumieć to, co autor chce przekazać. Nie zaśmiewałam się w niebogłosy, a zadawałam samej sobie pytania – pytania natury egzystencjalnej, które spowiły mnie w trwającej do dziś zadumie. I…

I cieszę się, że nie zraził mnie autor, że wcześniej zachwycił mnie „Gringo…”, że przeczytałam „Rio Anaconda” od deski do deski, że przez słowa Pana C. zobaczyłam to, czego zapewne sama nigdy bym się zobaczyć nie odważyła. Cieszę się również z tej zadumy, która we mnie pozostała, bo pozwala ona cieszyć się tym, co mam, dostrzegać piękno, które mnie otacza i jeszcze piękniej żyć.

————

Ikona wpisu pochodzi ze strony http://www.cejrowski.com/ksiazki/index.php?p=anaconda